Dit artikel verscheen eerder op Nieuw W!J.
De gouden poort is omringd door de bruine bakstenen van het oude gebouw, in perspectief geplaatst. Hierdoor lijkt het alsof je door de twee openslaande gouden deuren wordt getrokken, de gebedsruimte in. De nieuwe synagoge van de Liberaal Joodse Gemeente Amsterdam verenigt moeiteloos oud en nieuw, openheid naar de samenleving en behoud van eigen identiteit.
Op zondag 29 augustus was de officiële inwijdingsdienst van het nieuwe joodse gebedshuis aan de Zuidelijke Wandelweg in Amsterdam. Als gemeentelid was ik verheugd dat ik erbij kon zijn. De bouw van de nieuwe synagoge (de oude sjoel was te klein geworden) en het optimisme wat hiermee gepaard gaat, lijken tegendraads in een tijd van verre secularisering in Nederland. Gelukkig maar, want mijn gemeente groeit en bloeit onder het leiderschap van rabbijn Menno ten Brink en alle andere professionals en vrijwilligers die de gemeente bijstaan.
De inwijdingsdienst kenmerkte zich door vreugde en optimisme. Even warm en licht als de sjoel zelf, opgetrokken uit warm, welriekend hout en verlicht door twee enorme zevenarmige ramen in de vorm van een menora. De dienst, bijgewoond door onder andere prins Willem-Alexander, burgemeester van der Laan en minister Hirsch Ballin, werd opgeluisterd door prachtige liturgische muziek met nieuwe, eigentijdse composities. Rabbijn Ten Brink sprak met zichtbare trots over het nieuwe gebouw. "Open, waar het licht zowel naar binnen als naar buiten kan stromen", aldus de rabbijn over de wisselwerking tussen de moderne joodse gemeenschap en de Nederlandse samenleving. Het is dan ook niet voor niets dat er niet alleen een gebedsruimte, een prachtig nieuw mikwe (ritueel bad) en een imposante bibliotheek - met een intrigerende wand van blauw glas - zijn maar ook een Dialoogzaal waar ontmoetingen tussen de joodse gemeenschap en andere bevolkingsgroepen en stromingen kunnen plaatsvinden.
Tijdens de dienst werd er uiteraard stilgestaan bij de verbintenis tussen verleden, heden en toekomst. Bij een bewogen geschiedenis van een gemeenschap waar Anne Frank lid van was en een bevlogen toekomst waar er plaats zal (en moet) zijn voor het jodendom in Nederland. De dienst werd afgesloten toen het koor en de chazzan (voorzanger) feestelijk Psalm 150 inzetten en de kroonprins en zijn gevolg de gebedsruimte verlieten.
Na de ceremonie was er naar goed joods gebruik tijdens de receptie gelegenheid voor sjmoezen (bijkletsen) en nasjen (eten). Het was hartverwarmend om jong en oud gebroederlijk en opgetogen te zien rondlopen in het moderne, strakke nieuwe gebouw waarvan het ontwerp een beetje ‘Nordic Design meets 4000 jaar joodse traditie’ is. Dit is een gebouw waar de Liberaal Joodse Gemeente en de stad Amsterdam trots op mag zijn. Niet alleen vanwege de fraaie esthetiek maar nog belangrijker: vanwege de waarden waar het gebouw als pijlers op steunt: zelfvertrouwen, openheid naar de ander, liefde voor de joodse traditie, een handreiking naar een gezamenlijke toekomst, hoop, en vooral vreugde. Vreugde in het joods-zijn anno 2010 (ik moet eigenlijk zeggen, 5771 – want Joods Nieuwjaar ligt om de hoek). Het is juist nu gepast om, zoals de traditie voorschrijft, bij het betreden van de synagoge te zeggen, ‘ma tovu ohalecha Jaäkov, mishkenotecha Jisraël’ - hoe goed zijn uw tenten Jaäkov, uw woningen Jisraël (Numeri 24:5). Ik ben er, als gemeentelid, in ieder geval heel erg trots op. Mogen wij nog vele simches (vreugde) beleven in onze nieuwe sjoel.
De gouden poort is omringd door de bruine bakstenen van het oude gebouw, in perspectief geplaatst. Hierdoor lijkt het alsof je door de twee openslaande gouden deuren wordt getrokken, de gebedsruimte in. De nieuwe synagoge van de Liberaal Joodse Gemeente Amsterdam verenigt moeiteloos oud en nieuw, openheid naar de samenleving en behoud van eigen identiteit.
Op zondag 29 augustus was de officiële inwijdingsdienst van het nieuwe joodse gebedshuis aan de Zuidelijke Wandelweg in Amsterdam. Als gemeentelid was ik verheugd dat ik erbij kon zijn. De bouw van de nieuwe synagoge (de oude sjoel was te klein geworden) en het optimisme wat hiermee gepaard gaat, lijken tegendraads in een tijd van verre secularisering in Nederland. Gelukkig maar, want mijn gemeente groeit en bloeit onder het leiderschap van rabbijn Menno ten Brink en alle andere professionals en vrijwilligers die de gemeente bijstaan.
De inwijdingsdienst kenmerkte zich door vreugde en optimisme. Even warm en licht als de sjoel zelf, opgetrokken uit warm, welriekend hout en verlicht door twee enorme zevenarmige ramen in de vorm van een menora. De dienst, bijgewoond door onder andere prins Willem-Alexander, burgemeester van der Laan en minister Hirsch Ballin, werd opgeluisterd door prachtige liturgische muziek met nieuwe, eigentijdse composities. Rabbijn Ten Brink sprak met zichtbare trots over het nieuwe gebouw. "Open, waar het licht zowel naar binnen als naar buiten kan stromen", aldus de rabbijn over de wisselwerking tussen de moderne joodse gemeenschap en de Nederlandse samenleving. Het is dan ook niet voor niets dat er niet alleen een gebedsruimte, een prachtig nieuw mikwe (ritueel bad) en een imposante bibliotheek - met een intrigerende wand van blauw glas - zijn maar ook een Dialoogzaal waar ontmoetingen tussen de joodse gemeenschap en andere bevolkingsgroepen en stromingen kunnen plaatsvinden.
Tijdens de dienst werd er uiteraard stilgestaan bij de verbintenis tussen verleden, heden en toekomst. Bij een bewogen geschiedenis van een gemeenschap waar Anne Frank lid van was en een bevlogen toekomst waar er plaats zal (en moet) zijn voor het jodendom in Nederland. De dienst werd afgesloten toen het koor en de chazzan (voorzanger) feestelijk Psalm 150 inzetten en de kroonprins en zijn gevolg de gebedsruimte verlieten.
Na de ceremonie was er naar goed joods gebruik tijdens de receptie gelegenheid voor sjmoezen (bijkletsen) en nasjen (eten). Het was hartverwarmend om jong en oud gebroederlijk en opgetogen te zien rondlopen in het moderne, strakke nieuwe gebouw waarvan het ontwerp een beetje ‘Nordic Design meets 4000 jaar joodse traditie’ is. Dit is een gebouw waar de Liberaal Joodse Gemeente en de stad Amsterdam trots op mag zijn. Niet alleen vanwege de fraaie esthetiek maar nog belangrijker: vanwege de waarden waar het gebouw als pijlers op steunt: zelfvertrouwen, openheid naar de ander, liefde voor de joodse traditie, een handreiking naar een gezamenlijke toekomst, hoop, en vooral vreugde. Vreugde in het joods-zijn anno 2010 (ik moet eigenlijk zeggen, 5771 – want Joods Nieuwjaar ligt om de hoek). Het is juist nu gepast om, zoals de traditie voorschrijft, bij het betreden van de synagoge te zeggen, ‘ma tovu ohalecha Jaäkov, mishkenotecha Jisraël’ - hoe goed zijn uw tenten Jaäkov, uw woningen Jisraël (Numeri 24:5). Ik ben er, als gemeentelid, in ieder geval heel erg trots op. Mogen wij nog vele simches (vreugde) beleven in onze nieuwe sjoel.
No comments:
Post a Comment